కబాలి చిత్రంపై చాలా సమీక్షలు చూశాను. కలెక్షన్ల కథలు విన్నాను. చిత్రంలో రజనీ స్టైల్‌ మాత్రమే బావుందని కొందరు, అది అసలు లేదని మరికొందరు రకరకాలుగా రాశారు. చిత్ర నిర్మాణంలో సంబంధం ఉన్న వేమూరి సత్యనారాయణ వంటివారు కూడా క…బాలే అని తీసేశారు. మొత్తంపైన చూస్తే నెమ్మదిగా నడుస్తుందని ఆసక్తిగా లేదని వచ్చిన వ్యాఖ్యలే ఎక్కువ. రజనీకాంత్‌ లాంటి సూపర్‌స్టార్‌ను వాడుకోవడంలో దర్శకుడు పా.రంజిత్‌ సఫలం కాలేదని కూడా కొంతమంది భావించారు. వ్యక్తిగతంగా కొంతమంది బ్లాగర్లు సినిమా చాలా నచ్చిందని రాశారు. ఇన్ని రకాలైన భిన్నాభిప్రాయాలు రావడానికి కారణం లేకపోలేదు.
కబాలి చిత్రాన్ని పరిశీలించే పద్దతిలోనే ఈ తేడాలకు మూలం ఉంది. ప్రతి సినిమాలో నవరసాలు, ఉద్వేగ ఘట్టాలు ఉండాలని కోరుకోవడం మనకు పరిపాటిగా మారింది. అందులోనూ సూపర్‌ హీరోలంటే ప్రతి సన్నివేశంలో అలరించాలని, అదరగొట్టాలని అనుకుంటారు. విపరీతమైన ముందస్తు ప్రచారం హైప్‌ దీన్ని మరింత పెంచుతుంది. కానీ వాస్తవంలో కోట్లు కుమ్మరించే ప్రస్తుత సినిమాల నిర్మాణం ఒక జాతీయ వ్యాపారం అయిపోయింది. దాన్ని అంతర్జాతీయ స్థాయికి తీసుకువెళ్లింది రజనీకాంత్‌ నటించిన ముత్తు వంటి చిత్రాలే. హిందీ సినిమాలకు ఎంతోకొంత ప్రపంచ మార్కెట్‌ ఉండింది. గానీ దక్షిణాది ప్రాంతీయ భాషా చిత్రాలకు ఆ హోదా ఆయన తీసుకువచ్చారు. ఈ క్రమంలో రజనీ ఒక ఇంటర్నేషల్‌ బ్రాండ్‌గా మారిపోయారు. మొదట్లో తనదైన శైలి, స్టైల్‌ చూపిన రజనీ నెమ్మదిగా వ్యాపార నమూనాగా మలచబడ్డాడు. ఆయన గత చిత్రాలు – చంద్రముఖి, శివాజి, రోబో, విక్రమసింహ అన్ని అలాంటి బ్రాండ్‌ ఉత్పత్తులే. వీటిలో సూపర్‌స్టార్‌గా తన మ్యానరిజమ్స్‌ వెనక్కు పోయి భారీ తనం, సాంకేతిక ప్రాధాన్యత డామినేట్‌ చేయడం చూడొచ్చు. తమిళ పెదరాయుడిగా గ్రామీణ భూస్వామ్యాన్ని ప్రతిబింబించిన రజనీ చివరకు మర మనిషి (ఎత్తిరన్‌-రోబో)గా మారిపోవడం సినీమాయ ప్రభావమే. లింగా మాత్రం కొంత తేడాగా వచ్చినా పరాజయం చవిచూసింది. ఈనేపథ్యంలో ప్రస్తుత చిత్రం కబాలి అక్షరాల అంతర్జాతీయ తరహాలో హాలీవుడ్‌ నమూనాలో రూపొందింది. మలేషియా, థారులాండ్‌, ఇండియా దేశాలతో ముడిపడిన ఈ తమిళ కథ మనకు బాగా తెలిసిన గ్యాంగ్‌వార్‌ నమూనాయే. ఆ విధంగా చూస్తే నాయకుడు, భాషాలాంటి వాటికంటే పెద్ద భిన్నం కాదు. ఆ ఫార్మూలను ప్రపంచీకరించి హాలీవుడ్‌ టేకింగ్‌తో ట్రాక్‌ తప్పకుండా నడిపించింది దర్శకుడు రంజిత్‌ ఆలోచనే. ఆయన చిత్రాల్లో కొద్దిపాటి సామాజిక, రాజకీయ దృష్టి, జాతుల, ఉపజాతుల, సాంస్కృతిక సృహ కనిపిస్తాయి. గతంలో తీసిన మద్రాసు చిత్రం మనకు తెలిసిన మామూలు మద్రాసు (చెన్నై) వాతావరణానికి భిన్నమైన వాస్తవికత చూపిస్తుంది. మలేషియాలోని తమిళుల మనుగడను మాఫియాల పట్టును ప్రధానంగా చూపించిన కబాలి కూడా అలాంటిదే. కాకపోతే ఈ చిత్రం రజనీది కావడం వల్లనే దర్శకుడు రంజిత్‌ భారీ బడ్జెట్‌తో సింగిల్‌ ట్రాక్‌లో వెళ్లే సాహసం చేశాడు. హాలీవుడ్‌లో ఇది సర్వసాధారణం. మనవాళ్లు కథా నెమ్మదిగా నడుస్తుందని అనడంలో అర్థం మలుపులు, సెంటిమెంట్లు ఎక్కువగా కోరుకోవడం వల్లనే. హాలీవుడ్‌ అందుకు భిన్నం అని చెప్పొచ్చు. ఒకే అంశాన్ని భారీగా, గాఢంగా చూపడం దాని పద్దతి. ఇందులోని కమర్షియల్‌ ఎలిమెంట్స్‌ గురించి నేను చెప్పుకోవడం లేదు. ఎంటర్‌ ది డ్రాగెన్‌ నుంచి కబాలి వరకు ఆ తరహా మారదు. ఇక్కడ రంజిత్‌ సామాజిక యోచనను హాలీవుడ్‌ తరహాలో తీయడానికి రజనీ సూపర్‌ స్టార్‌ హోదా ప్రధానంగా దోహదపడింది. వసూళ్లు బాగా వచ్చాయి. పాటలు సాంప్రదాయకంగా లేకపోయినా బ్యాక్‌గ్రౌండ్‌ స్కోరు చిత్రాన్ని ఒక అనుభూతిగా మలచింది. ఎటొచ్చి నా ఉద్దేశ్యంలో పదేపదే ఫ్లాష్‌బ్యాక్‌లు, ఫ్రీ లైఫ్‌ సొసైటీ సన్నివేశాలు అంతకంటే ముఖ్యంగా సీతారామరాజు ఎపిసోడ్‌లు పెద్దగా అతకలేదనిపిస్తుంది. అవికూడా సరిగ్గా ఉంటే ఈ చిత్రం మరింత ఆకట్టుకునేది. వయోధిక పాత్రలో రజనీకాంత్‌ ఒదిగి పోయిన తీరు తన స్టైల్‌ను దానికనుగుణంగా మలుచుకోవడం ప్రొఫెషనలిజానికి అద్దంపట్టింది. సో… కమర్షియల్‌ ఫ్రేమ్‌లో కబాలి ఓకే. అంతకంటే కూడా కీలకమైంది అది ప్రవేశపెట్టిన హాలీవుడ్‌ మార్క్‌. ఆ చిత్రాలను కాఫీకొట్టి తీయడం కాక పునసృష్టి చేయడం మన సినీ మార్కెట్‌ గ్లోబల్‌ ఎంట్రీకి ఒక సింబల్‌.